Today,
I stand at the gates
Of wisdom,
Paying penance
For my forefathers’ sins.
Their sins of demarcating
Humankind into
The good, the bad and the ugly.
I stand everywhere,
Demarcated now,
Even though
I don’t care,
Never have,
About whom i sit with,
Or where i eat,
Of who my friends are,
Or where they come from.
And still,
I cringe when they say that word.
Apologetic for an
Inheritance that forsakes me
And sends me to foreign shores
To make a future,
Because i have none here.
In the end,
Karma always catches up.
It always catches up.
as long as we speak of caste, reservation, upliftment of different sects, there will always be a section that is demarcated. when will we begin to think of humanity as a whole? as one where everyone lives the way he works and is good at? ah! poetry and idealism.
ஞான வாயிலில்
ReplyDeleteநிற்கிறேன் இன்று
எனது முன்னோர் செய்த
பாவங்களுக்கு
பிராயச்சித்தமாய்
நல்லோர் தீயோர்
என மனிதரை
பிரித்துவைத்த
பாவம்
என்னுடன்
அமர்பவர் எவரெவர்
உண்பவர் எவரெவர்
எனது தோழர்கள்
யார் யார்
அவர் வருவது
எங்கிருந்து
என கவனிப்பவள்
இல்லை நான்
எனினும்….
கட்டம் கட்டப்படுகிறேன்
எங்கு சென்றபோதும்..
ஆயினும் அந்த சொல்லை
கேட்கும்போதெல்லாம்
அச்சமுறுகிறேன்
வருந்துகிறேன்
என்னை கைவிட்டு
செல்லும் எனது
பாரம்பரியத்தை
நினைத்து
இல்லாத எதிர்காலத்தை
தாயகத்தில் தேடும்
என்னை
அயலகம் செல்ல
துரத்தும் எனது
பாரம்பரியத்தை
நினைத்து
பற்றாது விடாது
கர்மவினை
எப்போதும்
எப்போதும்